ഉറക്കത്തില് കാണുന്ന സ്വപ്നങ്ങള് പണ്ട് ഞാന് എഴുതി വെയ്ക്കാറുണ്ടായിരുന്നു,, കണ്ടത് എഴുതിപ്പഠിയ്ക്കുകയാണെന്ന് room mates ല് ആരോ കളിയാക്കിയതോര്ക്കുന്നു . വെള്ളവും പര്വ്വതനിരകളും സ്ഥിരം പശ്ചാത്തലങ്ങളാകുന്ന എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളില് സുനാമി , വെള്ളപ്പൊക്കം , അടിയൊഴുക്കുകള് , പര്വ്വതങ്ങള് ചാടിക്കടന്നുള്ള ഓട്ടങ്ങള് , gravity നഷ്ടപ്പെട്ട് ഇതു വരെ കാണാത്ത ലോകങ്ങളിലേക്കുള്ള പറക്കലുകള് , അങ്ങനെയങ്ങനെ മാറിയും മറിഞ്ഞും വിഷയമായി വരാറുണ്ട് .
ആ ഒരു പ്രപഞ്ചം, ഒരിക്കലും നഷ്ടപ്പെടരുതേ എന്നാഗ്രഹിയ്ക്കുന്ന ഒരു അമൂല്യതയാണെനിയ്ക്ക് . അടിയൊഴുക്കില് പെട്ട് ഞാനൊലിച്ചു പോകുന്നതിനിടയില് അടിത്തട്ടിലെ വള്ളിപ്പടര്പ്പുകളില് കുടുങ്ങിക്കിടന്ന ആ പിഞ്ചുകുഞ്ഞിനെ രക്ഷിക്കാന് പറ്റിയതൊക്കെ ഒരു സ്വപ്നം മാത്രമായിരുന്നെന്ന ബോധം എന്റെ ഉപബോധമനസ്സിനില്ല . അതു കൊണ്ടു തന്നെയാണ് അതൊക്കെ ഓര്മ്മയിലേക്ക് വരുമ്പോള് , എന്റെ എത്ര down and depressed നിമിഷങ്ങളും അനിര്വചനീയമായ ഒരു ഊര്ജ്ജത്താല് നിറയാറുള്ളത് . ശരിയ്ക്കും ,,അതൊക്കെ എന്നെ ജീവിയ്ക്കാന് പ്രേരിപ്പിക്കാറുണ്ട് .
ദൈവം എനിയ്ക്കറിഞ്ഞു തന്നതാണതെന്ന് ഇടയ്ക്ക് ഞാന് ചിന്തിയ്ക്കാറുണ്ട് . ചെറിയ ഒരു compensation പോലെ . ഉറങ്ങുമ്പോള് കാണുന്നതല്ല സ്വപ്നം, ഉണര്ന്നിരിയ്ക്കാന് നിങ്ങളെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതെന്തോ അതാണ് എന്ന് നമ്മുടെ അബ്ദുല് കലാം വ്യാഖ്യാനിച്ച അങ്ങനെയൊന്ന് എന്റെ ജീവിതത്തില് വാക്കുകള് കൊടുത്ത് പറയാനോ അവ്യക്തമായല്ലാതെ ചിന്തിക്കാനോ ഇപ്പോള് വരെ ഉണ്ടായിട്ടില്ല എന്നതു തന്നെയാണ് കാരണം .
അങ്ങനെയല്ല ഞാന് എന്ന വളരെ അബദ്ധമായ ഒരു ധാരണ എനിയ്ക്കുണ്ടായിരുന്നു . ചീട്ടുകൊട്ടാരം തകര്ന്നത് അന്നായിരുന്നു ... എന്റെ ഓര്മ്മ ശരിയാണെങ്കില് അന്നു ഞങ്ങള് സമയത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു . പൊടുന്നനെ ഒരു കടലാസ്സും പേനയും കൈയില് തന്ന് അവളെന്നോട് എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള് അക്കമിട്ടെഴുതാന് പറഞ്ഞു . "ഇതൊക്കെയെന്ത് " എന്ന സലിം കുമാര് ഭാവത്തില് ഞാനാ കടലാസ്സിന് മുന്നിലിരുന്നതും പിന്നീടുണ്ടായ തിരിച്ചറിവില് എന്റെ ഉള്ള് വിറച്ചതും ഇപ്പോഴും എനിയ്ക്കോര്മ്മയുണ്ട് .
അങ്ങനെ മങ്ങിയ കുറേ കാഴ്ചകളെയും 'എന്തോ ഒന്ന് ' ചെയ്യാനുള്ള ഉള്ളിലെ പിടച്ചിലിനെയും സ്വന്തം ത്രപ്തിയ്ക്കു വേണ്ടി എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള് എന്ന് ഞാന് പേരിട്ടു വിളിച്ചു . ആ പിടച്ചിലില് ചെയ്തു കൂട്ടുന്ന എന്തിനെയൊക്കെയോ ഞാനെന്റെ സ്വപ്നസാക്ഷാത്കാരങ്ങളെന്ന് വിശ്വസിച്ചു .
എനിയ്ക്കിങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്യണം , ഇന്നതാണെന്റെ ആഗ്രഹം എന്ന് ഉറച്ച ശബ്ദത്തില് പറഞ്ഞ ചിലരെ ഞാന് പരിചയപ്പെട്ടത് ... പാതിയിലധികം ദൂരം നടന്നു കഴിഞ്ഞവര് , തങ്ങള് പോലുമറിയാതെ . The Blessed എന്ന് എന്റെ മനസ്സ് അവരെ ഉച്ചത്തില് വിളിയ്ക്കുന്നത് ഞാന് കേട്ടു .
ഉള്ളിലെ അജ്ഞാതമായ പിടച്ചിലുകളുടെ എല്ലാ വേദനയോടെയും എനിയ്ക്കവരോടു പറയണമെന്നുണ്ട് ,, വൈകിക്കാതെ ബാക്കിയുള്ള ആ അല്പദൂരം കൂടി നടക്കാന് ... അല്ലെങ്കില് 'അറിഞ്ഞു കൊണ്ടുള്ള ' യാത്രയ്ക്ക് തുടക്കം കുറിയ്ക്കാന് ...
കഴിഞ്ഞ ദിവസം എന്റെ കസിന് അയച്ച message .
" If you wait, all that happens is, you get older."
വെറും തുടക്കം കുറിയ്ക്കലുകളില് മാത്രം നമ്മുടെ മുന്നില് വ്യക്തമായി വ്യക്തമായി വരുമെന്നുള്ള വഴികളില് ഞാന് വിശ്വസിയ്ക്കുന്നു . ആ വഴികള്ക്ക് ജീവിതത്തിനു നല്കാന് കഴിയുമെന്നുള്ള നിറവിലും .......
ആ ഒരു പ്രപഞ്ചം, ഒരിക്കലും നഷ്ടപ്പെടരുതേ എന്നാഗ്രഹിയ്ക്കുന്ന ഒരു അമൂല്യതയാണെനിയ്ക്ക് . അടിയൊഴുക്കില് പെട്ട് ഞാനൊലിച്ചു പോകുന്നതിനിടയില് അടിത്തട്ടിലെ വള്ളിപ്പടര്പ്പുകളില് കുടുങ്ങിക്കിടന്ന ആ പിഞ്ചുകുഞ്ഞിനെ രക്ഷിക്കാന് പറ്റിയതൊക്കെ ഒരു സ്വപ്നം മാത്രമായിരുന്നെന്ന ബോധം എന്റെ ഉപബോധമനസ്സിനില്ല . അതു കൊണ്ടു തന്നെയാണ് അതൊക്കെ ഓര്മ്മയിലേക്ക് വരുമ്പോള് , എന്റെ എത്ര down and depressed നിമിഷങ്ങളും അനിര്വചനീയമായ ഒരു ഊര്ജ്ജത്താല് നിറയാറുള്ളത് . ശരിയ്ക്കും ,,അതൊക്കെ എന്നെ ജീവിയ്ക്കാന് പ്രേരിപ്പിക്കാറുണ്ട് .
ദൈവം എനിയ്ക്കറിഞ്ഞു തന്നതാണതെന്ന് ഇടയ്ക്ക് ഞാന് ചിന്തിയ്ക്കാറുണ്ട് . ചെറിയ ഒരു compensation പോലെ . ഉറങ്ങുമ്പോള് കാണുന്നതല്ല സ്വപ്നം, ഉണര്ന്നിരിയ്ക്കാന് നിങ്ങളെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതെന്തോ അതാണ് എന്ന് നമ്മുടെ അബ്ദുല് കലാം വ്യാഖ്യാനിച്ച അങ്ങനെയൊന്ന് എന്റെ ജീവിതത്തില് വാക്കുകള് കൊടുത്ത് പറയാനോ അവ്യക്തമായല്ലാതെ ചിന്തിക്കാനോ ഇപ്പോള് വരെ ഉണ്ടായിട്ടില്ല എന്നതു തന്നെയാണ് കാരണം .
അങ്ങനെയല്ല ഞാന് എന്ന വളരെ അബദ്ധമായ ഒരു ധാരണ എനിയ്ക്കുണ്ടായിരുന്നു . ചീട്ടുകൊട്ടാരം തകര്ന്നത് അന്നായിരുന്നു ... എന്റെ ഓര്മ്മ ശരിയാണെങ്കില് അന്നു ഞങ്ങള് സമയത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു . പൊടുന്നനെ ഒരു കടലാസ്സും പേനയും കൈയില് തന്ന് അവളെന്നോട് എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള് അക്കമിട്ടെഴുതാന് പറഞ്ഞു . "ഇതൊക്കെയെന്ത് " എന്ന സലിം കുമാര് ഭാവത്തില് ഞാനാ കടലാസ്സിന് മുന്നിലിരുന്നതും പിന്നീടുണ്ടായ തിരിച്ചറിവില് എന്റെ ഉള്ള് വിറച്ചതും ഇപ്പോഴും എനിയ്ക്കോര്മ്മയുണ്ട് .
അങ്ങനെ മങ്ങിയ കുറേ കാഴ്ചകളെയും 'എന്തോ ഒന്ന് ' ചെയ്യാനുള്ള ഉള്ളിലെ പിടച്ചിലിനെയും സ്വന്തം ത്രപ്തിയ്ക്കു വേണ്ടി എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള് എന്ന് ഞാന് പേരിട്ടു വിളിച്ചു . ആ പിടച്ചിലില് ചെയ്തു കൂട്ടുന്ന എന്തിനെയൊക്കെയോ ഞാനെന്റെ സ്വപ്നസാക്ഷാത്കാരങ്ങളെന്ന് വിശ്വസിച്ചു .
എനിയ്ക്കിങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്യണം , ഇന്നതാണെന്റെ ആഗ്രഹം എന്ന് ഉറച്ച ശബ്ദത്തില് പറഞ്ഞ ചിലരെ ഞാന് പരിചയപ്പെട്ടത് ... പാതിയിലധികം ദൂരം നടന്നു കഴിഞ്ഞവര് , തങ്ങള് പോലുമറിയാതെ . The Blessed എന്ന് എന്റെ മനസ്സ് അവരെ ഉച്ചത്തില് വിളിയ്ക്കുന്നത് ഞാന് കേട്ടു .
ഉള്ളിലെ അജ്ഞാതമായ പിടച്ചിലുകളുടെ എല്ലാ വേദനയോടെയും എനിയ്ക്കവരോടു പറയണമെന്നുണ്ട് ,, വൈകിക്കാതെ ബാക്കിയുള്ള ആ അല്പദൂരം കൂടി നടക്കാന് ... അല്ലെങ്കില് 'അറിഞ്ഞു കൊണ്ടുള്ള ' യാത്രയ്ക്ക് തുടക്കം കുറിയ്ക്കാന് ...
കഴിഞ്ഞ ദിവസം എന്റെ കസിന് അയച്ച message .
" If you wait, all that happens is, you get older."
വെറും തുടക്കം കുറിയ്ക്കലുകളില് മാത്രം നമ്മുടെ മുന്നില് വ്യക്തമായി വ്യക്തമായി വരുമെന്നുള്ള വഴികളില് ഞാന് വിശ്വസിയ്ക്കുന്നു . ആ വഴികള്ക്ക് ജീവിതത്തിനു നല്കാന് കഴിയുമെന്നുള്ള നിറവിലും .......
ഈ ചിന്തകളും സ്വപ്നങ്ങളും നല്ലതാണല്ലോ....!!
ReplyDeleteSweet lish....move on...
ReplyDelete