പലപ്പോഴും ഉള്ളിലെ ഒരായിരം ചിന്തകള് തിരിച്ചറിയാനും വിവേചിച്ചറിയാനും ഒരു പേനയുടെ മഷിയുരുളണം . ഉള്ളിലാരോ എന്നെ നോക്കി കൊഞ്ഞനം കുത്തുന്നു . ഹൃദയങ്ങളുമായുള്ള മാര്കേസിന്റെ സംവാദത്തില് അസൂയ അല്ല കൊതി പൂണ്ട ഒരു പെണ്കുട്ടി അകത്തു കിടന്നു പിടയ്ക്കുന്നു . പ്രണയത്തെ ആഗ്രഹിക്കാന് പോലും അറിവില്ലാത്ത ഒരു കുട്ടി യാഥാര്ത്യങ്ങള്ക്ക് മുന്പില് ചോദ്യച്ചിഹ്നങ്ങളുമായിരിക്കുന്നു .
ചെവിയില് തീവണ്ടി കുതിച്ചു പായുന്ന ശബ്ദം. അന്ധകാരത്തെ , നിശബ്ദതയെ ഭേദിച്ച് ..
അങ്ങ് ദൂരെ കാണാം ,,ഇടയില് ഒരു കമ്പാര്ട്ട്മെന്റില് മാത്രം ഇളം വെളിച്ചമുണ്ട് .
സ്വപ്നങ്ങള് .. സ്വപ്നങ്ങളാണ് . ഇരുട്ടില് തണുത്ത കാറ്റില് പറന്നിളകുന്ന മുടിയിഴകളും ഒഴുകുന്ന ഈ പേനയും അകലേക്ക് നട്ട കണ്ണുകളും എഴുതുന്നത് സ്വപ്നങ്ങളാണ് ..
ഈ കോറിഡോറിന്റെ കമ്പിയഴികളിലൂടെ ഒരു ജയിലിലൂടെന്ന വണ്ണം ആകാശത്തെ ഞാന് കാണുന്നു .ആ വിശാലതയിലേക്ക് നോക്കുമ്പോള് കൂടെയുണ്ടെന്ന ഒരു തോന്നല് തരുമായിരുന്ന നക്ഷത്രങ്ങള് ഒന്നു പോലും ഇല്ലാതെ . ഇടയ്ക്കേതോ തെളിഞ്ഞു വരുന്നു അപ്പോള്ത്തന്നെ മങ്ങിപ്പോകുകയും ,, സൗകര്യപൂര്വ്വം . പക്ഷേ ഈ വിശാലത ,, അതു മാത്രം ..സത്യമാണ് .
ജീവിതം കാത്തു വെച്ചിരുന്ന അത്ഭുതം മരണമാണ്. ഏറ്റവും ഒടുവിലത്തെ നിമിഷങ്ങള്ക്ക് വേണ്ടിയും മരണത്തിന് ശേഷമുള്ള ജീവിതത്തിലേക്കുമാണ് എന്തൊക്കെയോ കരുതി വെച്ച് കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് . പക്ഷെ എന്റെ തുലാസ്സില് കനം തൂങ്ങുന്നത് ഒടുവിലത്തെ ആ കുറച്ചു നിമിഷങ്ങള്ക്കാണ് ,,ആണ് എന്ന് മനസ്സിലാകുമ്പോള് അറിയാതാകുന്നത് കരയണോ ചിരിക്കണോ എന്ന് മാത്രമാണ് .
എന്തു മറിമായമെന്നറിയില്ല , നഷ്ടബോധങ്ങളില് എനിക്കിരിക്കാന് കഴിയുന്നുണ്ട് . ഒന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല ഞാന് എന്ന് പറയാന് എനിക്ക് കഴിയുന്നുണ്ട് .
അനാഥനായ ഒരു കുട്ടിയുടെ , കുറച്ചു കുട്ടികളുടെ സ്നേഹം നേടാന് ശ്രമിച്ചതിനെ നോക്കിയായിരുന്നു ഞാന് നേടി എന്നു ഞാന് പറഞ്ഞത് .
വളരെ കൃത്യമായ ചില സമയങ്ങളില് ഒഴുകിയിറങ്ങിയ കണ്ണീരിനെയും , മനപൂര്വ്വം കേള്ക്കാതിരുന്ന ചില വാക്കുകളെയും കാണിച്ചാണ് ഞാന് നേടി എന്ന് മനസ്സിനെ പറഞ്ഞു ഞാന് വിശ്വസിപ്പിച്ചത്
വിചിത്രമായി ഇപ്പോള് തോന്നുന്നു .
അലങ്കാരങ്ങളില്ലാതെ , ചമയങ്ങളില്ലാതെ , മറ്റൊരാള് എന്ത് കരുതുമെന്ന് അശേഷം ചിന്തിക്കാതെ , ഞാനെന്റെ അല്ല ആരുടെയോ വാക്കുകള്ക്ക് മുന്പിലിരിക്കുന്നു . അദൃശ്യമായ ഒരു സ്വാതന്ത്ര്യം , ഒരു ലിബറേഷന് എനിക്കതനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് .
എപ്പോഴെങ്കിലുമൊക്കെ സ്വയം എത്തി നില്ക്കുന്നതെവിടെയെന്ന് പറയണം , ഉച്ചത്തില് അറിയണം . അല്ലെങ്കില് അപകടമുണ്ട് ,, അബദ്ധസങ്കല്പങ്ങളില് ജന്മം അറിയാതെ പാഴായിപ്പോകുമെന്ന അപകടം .
ജീവിക്കാന് വേണ്ടതും പലപ്പോഴും അല്ല മിക്കപ്പോഴും ഇല്ലാത്തതും ധൈര്യമാണ് എന്ന് എനിക്കിപ്പോ തോന്നുന്നതെന്തു കൊണ്ടായിരിയ്ക്കും ?
അറിയാം , എനിക്കില്ലാതെ പോയത് , പോകുന്നത് അതു തന്നെയാണ് .
എന്റെ വാചകങ്ങളില് നിന്നും ഭാരം എടുത്തു മാറ്റപ്പെടുന്നു . ഇതൊരു പക്ഷേ ഞാന് കാത്തിരുന്ന നിമിഷങ്ങളായിരിയ്ക്കാം .
ചെവിയില് തീവണ്ടി കുതിച്ചു പായുന്ന ശബ്ദം. അന്ധകാരത്തെ , നിശബ്ദതയെ ഭേദിച്ച് ..
അങ്ങ് ദൂരെ കാണാം ,,ഇടയില് ഒരു കമ്പാര്ട്ട്മെന്റില് മാത്രം ഇളം വെളിച്ചമുണ്ട് .
സ്വപ്നങ്ങള് .. സ്വപ്നങ്ങളാണ് . ഇരുട്ടില് തണുത്ത കാറ്റില് പറന്നിളകുന്ന മുടിയിഴകളും ഒഴുകുന്ന ഈ പേനയും അകലേക്ക് നട്ട കണ്ണുകളും എഴുതുന്നത് സ്വപ്നങ്ങളാണ് ..
ഈ കോറിഡോറിന്റെ കമ്പിയഴികളിലൂടെ ഒരു ജയിലിലൂടെന്ന വണ്ണം ആകാശത്തെ ഞാന് കാണുന്നു .ആ വിശാലതയിലേക്ക് നോക്കുമ്പോള് കൂടെയുണ്ടെന്ന ഒരു തോന്നല് തരുമായിരുന്ന നക്ഷത്രങ്ങള് ഒന്നു പോലും ഇല്ലാതെ . ഇടയ്ക്കേതോ തെളിഞ്ഞു വരുന്നു അപ്പോള്ത്തന്നെ മങ്ങിപ്പോകുകയും ,, സൗകര്യപൂര്വ്വം . പക്ഷേ ഈ വിശാലത ,, അതു മാത്രം ..സത്യമാണ് .
ജീവിതം കാത്തു വെച്ചിരുന്ന അത്ഭുതം മരണമാണ്. ഏറ്റവും ഒടുവിലത്തെ നിമിഷങ്ങള്ക്ക് വേണ്ടിയും മരണത്തിന് ശേഷമുള്ള ജീവിതത്തിലേക്കുമാണ് എന്തൊക്കെയോ കരുതി വെച്ച് കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് . പക്ഷെ എന്റെ തുലാസ്സില് കനം തൂങ്ങുന്നത് ഒടുവിലത്തെ ആ കുറച്ചു നിമിഷങ്ങള്ക്കാണ് ,,ആണ് എന്ന് മനസ്സിലാകുമ്പോള് അറിയാതാകുന്നത് കരയണോ ചിരിക്കണോ എന്ന് മാത്രമാണ് .
എന്തു മറിമായമെന്നറിയില്ല , നഷ്ടബോധങ്ങളില് എനിക്കിരിക്കാന് കഴിയുന്നുണ്ട് . ഒന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല ഞാന് എന്ന് പറയാന് എനിക്ക് കഴിയുന്നുണ്ട് .
അനാഥനായ ഒരു കുട്ടിയുടെ , കുറച്ചു കുട്ടികളുടെ സ്നേഹം നേടാന് ശ്രമിച്ചതിനെ നോക്കിയായിരുന്നു ഞാന് നേടി എന്നു ഞാന് പറഞ്ഞത് .
വളരെ കൃത്യമായ ചില സമയങ്ങളില് ഒഴുകിയിറങ്ങിയ കണ്ണീരിനെയും , മനപൂര്വ്വം കേള്ക്കാതിരുന്ന ചില വാക്കുകളെയും കാണിച്ചാണ് ഞാന് നേടി എന്ന് മനസ്സിനെ പറഞ്ഞു ഞാന് വിശ്വസിപ്പിച്ചത്
വിചിത്രമായി ഇപ്പോള് തോന്നുന്നു .
അലങ്കാരങ്ങളില്ലാതെ , ചമയങ്ങളില്ലാതെ , മറ്റൊരാള് എന്ത് കരുതുമെന്ന് അശേഷം ചിന്തിക്കാതെ , ഞാനെന്റെ അല്ല ആരുടെയോ വാക്കുകള്ക്ക് മുന്പിലിരിക്കുന്നു . അദൃശ്യമായ ഒരു സ്വാതന്ത്ര്യം , ഒരു ലിബറേഷന് എനിക്കതനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് .
എപ്പോഴെങ്കിലുമൊക്കെ സ്വയം എത്തി നില്ക്കുന്നതെവിടെയെന്ന് പറയണം , ഉച്ചത്തില് അറിയണം . അല്ലെങ്കില് അപകടമുണ്ട് ,, അബദ്ധസങ്കല്പങ്ങളില് ജന്മം അറിയാതെ പാഴായിപ്പോകുമെന്ന അപകടം .
ജീവിക്കാന് വേണ്ടതും പലപ്പോഴും അല്ല മിക്കപ്പോഴും ഇല്ലാത്തതും ധൈര്യമാണ് എന്ന് എനിക്കിപ്പോ തോന്നുന്നതെന്തു കൊണ്ടായിരിയ്ക്കും ?
അറിയാം , എനിക്കില്ലാതെ പോയത് , പോകുന്നത് അതു തന്നെയാണ് .
എന്റെ വാചകങ്ങളില് നിന്നും ഭാരം എടുത്തു മാറ്റപ്പെടുന്നു . ഇതൊരു പക്ഷേ ഞാന് കാത്തിരുന്ന നിമിഷങ്ങളായിരിയ്ക്കാം .